मागच्या आठवड्यात सायलेंट मोडवरचा माझा मोबाईल फोन थरथरला. 'हॅलो,....'
मुंबईतील नेहरू सेंटरमधील प्रदर्शनाचा पाचवा दिवस.
दरवर्षी आम्ही काही अंधमित्र आपल्या जवानांबरोबर दिवाळी साजरी करायला सीमारेषेवर जातो. वेळ पडल्यास तुमच्या खांद्याला खांदा लावून आम्ही लढाई करायला तयार आहोत अशी ग्वाही देऊन त्यांच्या सेवेबद्दल त्यांना सलाम करतो.
पुण्यातील प्रदर्शनाचा दुसरा दिवस. प्रदर्शन पाहायला खूपच गर्दी झालेली होती. सोलापूरहून आलेल्या मित्रांपैकी १५-२० अंधमित्रांचा गट करून त्यांना मी पेंटिंग दाखवत होतो. एवढ्यात पलीकडच्या बाजूने 'तुला कोणीतरी बोलावत आहे' असा निरोप आला. पुढच्या पेंटिंगपाशी जाण्याआधी 'आलोच पाच मिनिटांत' असं सांगून मी जिकडून बोलावणं आलं तिकडे जाऊ लागलो.
समुद्राच्या लाटा पायांना स्पर्श करून माघारी फिरत होत्या. अथांग पसरलेल्या समुद्राकडे मी पहात उभा होतो. दूर समुद्रात बुडणारा सूर्य मला मात्र स्टिल लाईफ मधल्या करड्या कापडापुढे ठेवलेल्या संत्र्यासारखा दिसत होता. “स्टिल लाईफ करताना कंपोझ महत्वाचा असतो, हसबनीस. नुसत्या वस्तू नाही काढायच्या, फडताळात मांडून ठेवल्यासारख्या!" इंटरमिजिएट ड्रॉईंग ग्रेड परीक्षेच्या वेळेचं केसकर सरांचं वाक्य आठवलं.